Mam 24 lata. Jestem za zakretem, za ktorym chce się cofnąć czas. Do momentu gdy to zrobilam, gdy podjelam te decyzje, gdy to sie stalo, gdy sie poznalismy.
Bylo tyle szczescia, przenosilam gory, czulam ze oddycham, ze wszystko sie ulozy, ze wszystko moge, ze juz zawsze bedzie dobrze. Bylam szczesliwa. Czy za szczescie trzeba wiec placic? Bylo tak wiele dobrych dni i nocy. Nauczyl mnie kochac, nauczyl mnie ufac i poswiecac sie. Tak bardzo go kochalam. A jednak ta milosc zabrala mi niewinnosc. Zaprzeczyla temu w co wierzylam.
Dowiedzialam sie, że gdy pozwolisz zyciu plynac swoim wlasnym nurtem, gdy przestaniesz walczyc z pradem,utrzymasz sie na powierzchni, nie utoniesz. Bardzo latwo jednak zaniesie cie tam gdzie nigdy nie chcialas sie znalezc. Sa takie dni gdy zal i smutek rozdzieraja mi serce. Sa takie dni, gdy naprawde wierze ze decyzja byla dobra, ze nie bylo lepszej. Znow musze walczyc z sama soba, bo ta kula ciagnie mnie na dno.
Slowa maja moc spelniania sie. Albo tylko ja jestem samospelniajaca sie wrozba.
Ból istnienia. Tak bardzo powszechna przypadlosc.
